Thursday, December 1, 2011

සමාජ ශාලා නළඟන


සලෙළ දන නෙතු අස
ගැස්සෙනා ඉඟ, ළැම හස
අඩක් නොවැසුණු ගත මිස
කෙසේ පෙනෙනුද  ඇගෙ ආත්මය....

ජීවිතය දරුණු කළ
දිළිඳුකම, අගහිග
වියළී ගිය තන අග
කිරි කොහිද පුතු හට.......

නොමඟ ගිය හිමි සඳ
බලා එන්නට සපිරි ගෙදරට
යන්න කෝ කාසි අත මිට
කාගෙ පිහිටක් වේද හට........

විදුලිය සේම දිදුලන
ගිනි සිළුව සේ සසැලෙන
ගත සරාගික හැඩ තල
එයයි ඇය සතු එකම වත්කම........

පාරවා රඟ මඩල - නිරුවතම මිල කරන
රඟන රංගනය තුල - සරාගී බව සොයන
බීමතින් වෙළෙවි දන - ඉන ඉහත් අතගා බලන
ලජ්ජාව පසෙක ලා - උගස් කල ජීවිතය.....

තනපටය තුල එබූ මොණර කොළ ලඟ
යළි යළිත් පිරිසිදේ ජීවිතය මේ ලෙසට
සන්තෝසමත් නරක නෑ නොවෙද
වැටුපටත් අමතරව වෙරිමතින් වුව බෙදන........

ඉඩෝරෙට අහු වෙච්ච ජීවිතය කර්කශව
තෙමාලන්නට සිහිල් වැස්සකුත් නැති කලට
දරාගන්නට නොහැකි තැන අගහිග,
මෙයයි ලද එකම වෘත්තිය..............

1 comment:

  1. ලස්සන කවි පෙළක්...
    සමාජ ශාලා නළඟනක, සමාජය නොදැකපු පැත්තක්.....

    ReplyDelete