Monday, November 28, 2011

සඳුදා

දවස් දෙකකට පස්සෙ කන්තෝරුවට ගියේ....මේසෙ උඩ වැඩ ගොඩ ගැහිලා,අපිළිවෙළ වෙළා තියෙන හැටි දැක්කාම හිතට පොඩි නොරිස්සුමක් දැනුනේ ඉබේටම.
"මේ මොන කරදරයක්ද, වැඩ ඉවර කරලා සිකුරාදා නිවාඩු ගියාට සඳුදා එද්දි ආපහු වැඩ කන්දක් ගොඩවෙලා" මට නිකංම කියවුනේ ඒකයි. 




මගෙ හඬින් එහා මේසෙ වැඩ කර කර හිටපු ලසන්ත ඔළුව උස්සලා මා දිහා බැළුවා. "ඉතිං අරුන්දතී...ඕක තරහ ගන්න දෙයක්යෑ, කවුරු හරි ඇහුවොත් කියන්න...දැක්කේ නෑ...දන්නේ නෑ... මට දුන්නේ නෑ කියලා ඉවරයිනේ" එයා එහෙම කිවුවේ පොඩි හිනාවකුත් හංගගෙන මට සමච්චලේට වගේ කියලයි මට නම් තේරුණෙ. ඒත් ඉතිං ඒ කතාව අහපුවාම මට හිනාගියා.ඒ නිසා නොරිස්සුම ටිකක් ඈතට විසිවුණා වගේ පෙනුණා.


" එතකොට හරිද... මගෙන් ආපහු අහන එකක් නෑ නේද...ඔයා ඒ ගැන හෙව්වෙත් නෑ කෙරුවෙත් නෑ නේද කියලා...?" මමත් හිනාවෙවීම එයාගෙන් ඇහුවා.


ඇත්තටම මහජනතාව තමන්ගෙ රාජකාරි ඉෂ්ට කරගන්න එන කන්තෝරු වලින් කොච්චරනම් මිනිස්සුන්ට එහෙම අහන්න ලැබෙනවද? ඉතින් අපිත් දැන දැනම එහෙම කළොත් ඒක හෙණ ගහන අපරාධයක් නේද කියළා හිත හිතාම මමත් හිනාවකින් වැඩ පටන් ගත්තා......

2 comments: